Aşk Ölürken

Koşuyorum, küskün yıldızların sahnesi altında.
Hep aynı tanrıçanın gülümseyen acıları.
Alnımı çizen soytarı ölüm, uçta intihar.
Düşebilsem umutlara, seninle bir anlığına öpüşürken.
Sevebilsem yarınları, seninle geceyi içtiğimde.
Tekrardan alev alsam, kapımda son sevişmenin yalnızlığı.
Acılardan taştığımda daha da mutlu.
Bir hiç kadar ekilmişken, ismindeki uyanışa.
Hayatla dolu, baharla kucak kucağa.

Sonrasında olgun melekler süpürürken geçmişimi.
Ben gizli bir şair, sırları aydınlatan varlıksız mahzen.
Hani noksan kendisinden.
Hani çalınmış, en vurulmuş derininden.
Başka bir adam, başka bir kafes.
Yılların soylu azarlanışı.
Sen bende geçmezken.
O yeminde, o son bakışta.
Ölümü anlarken, veda ettiğimiz içi yanık şehirde.
Her şey ağlarken, ardımızda.
Sen benden giderken.

Bilemezsin, nereden bakılsa, hep aynı yangının öpüşü.
Alevli dudaklarda kapana kısılmış çocuksu tebessüm.
Gülerken ağlatman, ansızın güldürmen, ağlarken ölüm içinde.
Küsünce yıldızlara, yeryüzüne dokunman, bulut gibi akman gözlerime.
Bir hercai menekşesinin dokunuşu, algılarımda cennet kokusu.
Seni sayıklarken, öldüğüm en karanlık tünellerde.
Bunun adı sendin.
Beni bekleten, kavuşmayı umutlarıma eken.
Bir meydanda, ya da terk edilmiş hanelerde.
Vadiden düşerken kaya gibi.
Silerken her şeyimi uğruna.
Yuvarlanırken gelecekle, babalık katına çıkarken.
Yalnızlık içinde ikinci kalabalık, biz kendi içimizde.
Buydu; sadece sessizlikti, oyunun haykırışı.
Öpüşmek, sanatı koklamaktı, uğruna.

Sonrasında kadınlık tiyatrosunda rol yapan erkekler.
Canları çıkana kadar masumluk rolünde bu ciğerciler.

Olmadı sevgilim, baştan yazalım biz bu sevgiyi.
Yazarken, sileceğimiz bir biz, bir de yok oluşumuz olsun.
Yok oluştan doğan bir varlık edebiyatı olalım, sınırsız.
Sonsuzluk boyunca demleyelim,
Tek kadehlik şarabı da,
Ölen yalnızca biz olmayalım.
Çünkü sadece biz değildik,
İnsanlık ölürken, Tanrı’ların dininde.
Çünkü sadece ölen insanlık değildi,
Tanrı’lar ölürken, aşkın vicdanında.

Kudret Alkan