Ey Kahreden Aşk

Ey Kahreden Aşk

ey arzulanan rüya
ayrılır aynalardan yüzler gözler kahra bilenir

ey zehrin kahrolduğu dil
kılıç kanatlı kuşlar kanatır kahrı kanatlarıyla

ey bahçesiz büyüyen çiçek
esrik bir söz ile girer iki mevsim arasına gözyaşı

ey sahra çölünde biten umut
aşk hüsranla döker içini hicrana

ey şükrünü yitirmiş ay
yakamoz gibi durur gözyaşında şavkın

ey geceden kalma tebessüm
darağacında gibi durur her mimik yüzünde

ey günaha elçi eden
bir ketum gibi durur bedenimizde işlenen

ey gözyaşına umut bağalayan
bir heveskâr gibi çöz ilmek ilmek aksın sızın

ey tenhayı avlayan
benden bahset alıcı kuş gibi çöken karanlığa

ey gece ile avunan
vazgeç toplamaktan yağmur korlarını

ey acıya müptela
seni övecek olan yaralara kanat kendini

ey hüzne davetkâr bakan
biliyorum o ressamın hüznü gözlerindeki mor

ey vuslatı ziyan eden
bırak arafta kalsın bakışların

ey gülü kanla yıkayan
ne olur dokunma hiç bir çiçeğe cinnet hali ile

ey bizi bir kın-a koyan
biz kesikleri kırmızı güllere vefa iki kanayan kalbiz

Recep Koç