Hükmü Yok Sensizliğin

Hükmü Yok Sensizliğin
Hükmü yok acının,hüznün bile hatta…
Tüm yollarım kapandı,bu tipi boranda
Kucağımda güllerin sana hasret kaldı yar..
Öksüz gülümsemeler sardı dört yanımı
Kelimelerden inciler dizdiğim sen
Ne haşin savurdun çiçeklenmiş dallarımı
Her mevsim sana yeşermişliğimle
Efsunlu bir hengamenin mızrabıyım bak..
Yedi kat gökler okşarken kederimi
Bir susturabilsem,ah! ..içimde konuşan seni
Diz çöktüğüm kıyametim…
Kop artık,zincirlerim çözülsün!
İnsan bir kere ölür..
Sen bana her gün ölümsün…

Gecelerden yıldız toplar gibi
Sen topladım her şirin çehreden
Sen biriktirdim her gün
Kıvrımları kederle derinleşen yüzümde
Bakamadığım ne varsa ondasın
Aynalarla aram yok nicedir
Kahrettiğim kendime,kastedebileceğim

Tek bir sigaram bile yok…
Ne hacet deyip güldün,biliyorum…
Biliyorum… İlk kurbanın değilim
Biliyorum…Zehrinle sarhoşluğum
Tek cazibeli görünüşüm…
Şarkısız bir ölüyüm şehrinde
Yakınlığının kıyısına vurmuş cesedim yar
Bekliyorum zaman yokluğu dem vururken
Ellerimi çekiyorum senli geleceklerden
Kendimi seçiyorum işte,kendimi…
Şarkılar söylüyorum sana inat…
Yeni baştan…