KİMSESİZİM DEME

Her sabah besmele ile çıkarım evden, belki? bu günüm dünden iyi ola,

İçim dar, dertlerimle baş başayım, halin nedir diyen, kim ola.

Anam, Babam, Kardeşim yanımda yok, gurbette, beni kim sara,

Kalmışım tek başıma biçare, artık ana kucağı çok geride kala.

Deprem atmış beni, beklemediğim bir anda Bolu’dan, Antalya’ya,

Kalmışım, dönememişim, bağlanmışım, bir de kök salmışım buraya.

Güzel hayallerim vardı, deprem olmasaydı, yaşıyordum ana baba yanında,

Kime niyet, kime kısmet, rızk burada hazırlanmış ezelde, artık geçmiş ola.

Yeni güne tebessümle bakarım, temennim, umudum âsûde gelecekten yana,

Yalnızlık acısından, ne dâr-ı fenâ, ne dâr-ı bekâyı beceremiyorum, sonum hayrola.

Derdine derman olacaklara koşuyorsun nafile , onlar senden  fazla dertli ola,

Güler misin, ağlar mısın, güvenip içini açtığına, sonunda sende bin  pişman ola

Huzur bulmak parada,  pulda değilmiş,  gönülden yaren,  dost, acaba hangi arada,

Düştün mü dara, seni anandan,  babandan başka can-ı gönülden kim ara?… kim sora?…

Anam, Babam sesleriyle günüm bayram, içim ferah, yaşamaya sebep de, her halde bu ola,

Hoş âvâzları, canım oğlum nidaları, hele o gönülden hayır duaları, olmasa, halim daha nice ola.

Bari ciğerparelerim biraz oyalar, zır kimsesiz kalmışım gurbette,  hislerim neden hep böyle ola,

Belki sona yaklaşıyor bu roman, her şey zor geçecek elbet, hayat bu kadar kolay mı ola.

Gelenler gidiyorsa elli dokuz oldu yaş sıra bize de geliyor demek, hangi tedbiri ala,

Beyhude geçen ömürde, yalnızlık düşmüşse hissene yine de şükrün  dilinde hep daim ola.     

Yorulma  çile çekmekten, kendine güven, yönel, o gücü veren Mevla’ya,

Hidayet için  önce şu nefsi terbiye et, iste ki,  sıkıntılar  bir bir geride kala,

Dünyalık, ahretlik, huzur arar,  garibim, kimsesizim dersen Kamil, her zaman medet Ya ALLAH ola,

Kimsesizlerin kimsesi, Huda’nın en büyük ihsanı, her derdin dermanı umudum sensin Yâ Habibi KİBRİYÂ.