Ömrüm Olur musun?

Aslında işin özü
Ana dilimin en baba cümlesiydi ‘Seni Seviyorum’ sözü
Bu yüzden sakladım
Kimselere bakmadan ve yılışmadan
Bir çift kahverengi gözü…

Bir şiirim vardı gizlediğim
Sevgiliye değil, sevgiye
Kalmasa da tek bir hücrem senden geriye,
Söylüyorum işte!
Sev diye değil, bil diye…

Sen; kuş ruhu kadar narin bir prenses
‘Merhaba’ deyişinde gizli
Cennetten gelen o büyülü ses
Sanki sadece ben değil, kâinat muhtaç sana,
Biraz oksijen, biraz da nefes…

Ben;
Akordu bozulmuş bir hayatın bam teliyle çalınan türküsü.
Acaba farkında mısın?
‘Evet’ desen herkesin diline dolanacak
Sevdamızın öyküsü…

Bilmem ki ikna etmek için ne desem!
Gözlerine yansıdığından beri kelebeklerin kanatlarındaki desen,
Eminim pişman olmayacaksın,
Kuş tüyünü anımsatan kalbinle bir kez olsun sevmeyi denesen…

Sana sunabilmek için sabah ezanındaki huzuru
Gece yarısı bitiremediğim bu şiirle
Armağan ettim gözlerimdeki çukuru…

İşte soruyorum
Kalbimi sana emanet etsem korur musun?
Dilimin ucundaki cennet
Sevdamın sonundaki ‘ömrüm’ olur musun?

Korkmaz Bıçkın