Sen Ve Ben

Dolaşır hüznüm bedenime,
Karışır adın daha çok cümlelerime.
Aldığım nefesten daha çok sen varsın her zerremde.
Sensiz tek bir anım yok.
Zaman iliklerime kadar seni taşıdı.
Senden uzaklaşmak yerine daha çok senle doldum.
Boğaz tıkanıklıklarım,
Dudak kıpırtılarım,
Yürek çarpıntılarım…
Senden sonra başladı her şey.
Elim kalemle senden sonra tanıştı.
Senden sonra tanıdı ömrüm ayrılığın ölümden beter olduğunu.
Koca bir ömre yasladım,
Birkaç heceden fazla olmayan adını…
Bir dua gibi seni andım, her gece ve gündüzde.
Kazıdım en derinlerine yüreğimin, her şeyi unutturan gözlerini.
Çizdim hayallerimde sana en çok yakıştırdığım hallerini.
Sen şimdi nerdesin bilmesemde,
Unutmuş değilsin bunca anınca seni.
Hatırlatıyordur mutlaka bir şeyler.
Güneşin doğuşu,
Gecenin oluşu,
Çiçeklerin soluşu,
En önemlisi de yüreğinin boş oluşu…
Her şeyde sen ve ben yüklü…
Sen ve ben,
Ben ve sen,
Biz yani…

Senden öteye geçebilen bir ben,
Bende, benden olan her şeye ait yalnız bir sen…
Bu hikaye ikimizin gölgesinde…

Ayşegül Yaşar