Senin Resmin

Bir resim gördüm ki inci tanesi,
Rüyalarımın ve gönlümün cennet bahçesi,
Vurdum duymaz belki, belki de sevmez beni.
Ama, ölsem de unutamam o resmi.

Aslında saf görüyorlar beni,
Ama resmi sevmek en güzeli.
Resim masum çünki,
Her ne söylesem dinliyor beni.
Hayalen de olsa, o da seviyor besbelli.

Bazen konuşmuyor benimle,
Bağırıyorum ona; “kimsin sen söyle! ”
Sen kimsin?
Kardeş mi kalleş mi?
Dost mu düşman mı?
Toz mu duman mı?
Ateş mi su mu?
Boncuk mu mercan mı?
Çiçek mi böcek mi?
Kitap mı defter mi?
Kağıt mı kalem mi?
Dert mi derman mı?

Yoksa;
sen benim biricik sevdiğim, dünyalar güzeli bir melek mi?
Evet sen benim meleğim,
Sen benim hayatım,
Hayalim, kaderim, ölümüm,
yaşam amacım, şirin sözlüm,
Elma yanaklım, inci tanem,
Elmas gözlüm, içtiğim su, bardaktaki şerbetim,
Evet sen benim biricik resmim.

Sonra da ağlamaya başlarım,
Susuyor çünki hiç konuşmuyor,
Sadece bakıyor.

Her bir satırda, her harfinde.
Kalbim bir başka alemde.
Yazarken bu şiiri de,
Sen varsın hayallerimde.

Necati Keskin1