Son Mazeret

Sıcak Bir Yaz Günü Geldi Dünyaya
Ağlayan Bir Masum, Bir Günahsızdı
Büyüdü, Okuyup Mezun Olmuştu
Ekmeği Adliyenin Ağzındaydı

Elinde Çantası, Sırtında Cübbe
Vekildi, Hak Hukuk Ona Emanetti
Davaları, Dosyaları, Dostları Vardı
Davalar Kazandı – Davalar Kaybetti.

Yeni Sayılmazdı Artık Meslekte
Ama Her Şey Daha Dün Gibiydi
İlk Davası, İlk Duruşması, Diploması
Parasız Geçen Öğrenciliği Dün Gibiydi.

Gün Geldi Gün İşte O Gündü
O Gün Duruşması Vardı, O Yoktu
Hakim zapta geçti, Vekalet Düşmüştü
Duruşma Ertelendi, Son Mazeretiydi

İsmi Bu Kez Bütün Şehirde Çağrılıyordu
Bu Kez Duruşma Başka Yerdeydi
Eyvah Ki İşler Yarım Kalmıştı
Hep Öyle Olmaz Mıydı Zaten

Artık Ne Vekil Ne Müvekkiller
Herkes Asaleten Oradaydı
Uzaktan Yakından Duyup Gelenler
Dost Ve Sevenleri Yanı Başındaydı

Sonra İşlerine Döndü İnsanlar
Unutanlarda Oldu Unutmayanlarda
Bir Saat Geldiğinde Hep Hatırlandı
Bir Bu Şiir Kaldı Ondan Hatıra
Birde Hatırlandığı Beşe Beş Kala

Yılmaz Uysal