Yalnızlık

Sana söylesem inanmazdın
Dünyaya söverdin anca
gerçeği öğrendiğin zaman
benimle boyardın gözünü
yazık bir geçmişten öteye gidemezdin
anca kaybettiklerin vardı sabaha kadar

kimse konuşmaz, kimse düşünmez
seni ve senden gelenleri
her güzel bakışının içinden
birer kahraman çıkarırdı zaman zaman
mutluluk arszı ölümlü kahramanlardı
ve saniyelerdi kılıçları.

kimse bulamazdı seni bir güneş içinde
benim sevdiğim gibi sevemezdi kimse seni.
sana söylesem inanmazdın
dünyaya söverdin anca
bir geçmişten öteye gidemezdin.

dudakların titrerdi konuşurken
öpüşürken hareketsiz
saçların bazen toplu
bazen sinirli bakışların
gülüşündeki orantısız hayatını
kimse seni göremezdi
kimse uyanamazdı bu hayatın şafağında
sevemezdi solgun yüzünü.

sular gökyüzüne alaycı bir tavırdayken
beni görürdü şu dalgaların
üstünde leke leke yalnızlık
ve senindi şu gündüz gece

iki kişilığım vardı
ikisi sana yetmez
iki gözüm vardı
ikisisana bakmaya yetim
iki elim vardı
seni tutacak ömür boyu
tek kalbim vardı
göremezdi senden başka kimse
uyanamazdı
gökyüzünden doğarken
kör şafağımın yalnızlığı.