Aşkın ve Sevginin Ötesinde

Dağılmış saçlarını

Ne var bir gün ben toplasaydım

Sırtımdan incecik gömleğimi

Ne var bir gün sen çıkarsaydın!

Ölür müydük ellerimiz birleşseydi

Halimiz bir düş ki anlatılamaz şeydi…

Bir tatlı heyecanın avıydım, kandım…

En sevdiğim insanlardan öylece caydım

Vurulmuş bir kalbin yattığı, o gölge

Senin hasretinin karanlığıdır, bilesin

Aşkın ve sevginin ötesinde bu halim

Mecnun, göz yaşlarını akıtırdı, halime

Kerem, şaşkınlığını gizleyemezdi bile

Ferhat, benzetirdi beni kendisine, bilesin

Görselerdi bir kere nasıl yanmış bu şair

Kalma oralarda, bu yangın bizi saracak

Saran bir ateşin söndüreni bulunmaz ki

Üç gece uykusuz kalan bu gözler ne olacak

Yavaş yavaş yolun sonuna geldik sanki

Bastığın yerlere basarak yürüyorum

Nereye baktıysan ey sevgili oraya bakıyorum

Seni ilk gördüğüm günü miladım biliyorum

Günaha giren bu halim yüzünden utanıyorum…

Aşkın ve sevginin ötesinde ne arıyorsan, bulamazsın

Hiçbir şeyin unutturamadığı seni, unutturursa

Ancak gözlerin bir kez daha görülse unutturur…

Bugünden sonra şairi, artık gelsen de bulamazsın…

Mustafa Kemal ŞEN