Ben Vuslatın Güzelliğini Sevdim…

Ben senin katıksız kahve rengindeki gözlerini sevmedim;
o gözlerle beni dinlemeni, bir bakışınla dizlerimin bağının çözülmesini sevdim.

Ben senin dudaklarını sevmedim;
o dudaklardan dökülen her hecenin hücrelerime kadar işlemesini sevdim.

Ben senin beni dinlemeni sevmedim;
ağzımdan tek kelime çıkmadan söyleyeceklerimi yüreğinde hissetmeni sevdim.

Ben senin ellerini sevmedim;
nereye gidersen git avuçlarında benim ellerimi de taşımanı sevdim.

Ben senin ayaklarını sevmedim;
her gidişin dönüşünde koşar adımlarla bana getirmesini sevdim.

Ben senin tenini sevmedim;
yokluğunun üşüttüğü hasret gecelerinde bana yaşattığı bir parça güneş mutluluğunu sevdim.

Ben her gece kollarında uyumayı da sevmedim;
kan ter içinde uykulardan uyanıp adını sayıklamayı sevdim.
Ben gördüğüm her güzellikte bir parça senden bulmayı, kokladığım her çiçekte senin kokunu almayı, her şiirde seni okuyup; her şarkıda seni dinlemeyi sevdim.
Aşkından kör olmuş gözlerimle sana bakmadan görebilmeyi, dokunmadan hissedebilmeyi, konuşmadan anlayabilmeyi sevdim.

Ben yalnızca bana geldiğin akşamları değil;

Ben beklemeyi, özlemeyi, uzun ayrılıklar sonundaki vuslatın güzelliğini sevdim.