Herkesin gördüğünden çok farklıyım şimdi

Herkesin gördüğünden çok farklıyım şimdi
İçimin derinliklerinde kopan fırtınalarımla yapayalnızım
Kendi sessiz dünyamda…
Karanlık ve dipsiz bir kuyudan aşağı doğru düşüyorum
Ve tutunacak tek bir dal kalmadı etrafımda
Düşerken içimin çığlıkları vuruyor yalnızlığıma
Kimse duymuyor, kimse bilmiyorum karanlık dünyamı.

Eskiden ilkbahar gibiydim cıvıl cıvıl,
Yemyeşildi çiçeklerim, solmak nedir bilmezdim.
Bir melodinin neşeli ritimleriydim
Çocukluktan kalmaydı hayallerim…
Yavaş yavaş sonbahara döndü umutlarım
Sarardı solmaz dediğim çiçeklerim
Ve döktü yapraklarını sonra bir bir baharım; kışı yaşadım…

Kışı öğrendim sonra, alıştım kışta yaşamaya
Ve tek mevsimim oldu tüm kasvetiyle…
Hüzünlü gecelerinde buldum kendimi
Yağmurlarıyla ıslandım boş ve uzun kış gecelerinin…
Oysa ne güzel bir ilkbahardım, sonbahara dönmeden,
Kışı hiç yaşamadan…

Hayallerimi yakıp ısındım ve tükettim düşlerimi…
Şimdi kışın sonundayım, tükendi tüm mevsimlerim
Döküldü tüm yapraklarım, ağaçlarım kurudu
Ve tek bir dalım kalmadı, tutunacak gücümde…
Dönüşü olmayan bir kuyunun tam ortasındayım
Ve hızla düşüyorum, hayallerimi ve düşlerimi tükettim
Şimdiyse yok oluşuma on kala kendimi tüketiyorum…