Ömre bedel sevdalar

Firkatin öldürmezdi
bilirdim ufalardı
aşkın ömre bedeldi
cümlenin sonuna nokta olurdum

belli ettiydi aşk bittiğini gülüşleriyle
sitemleriyle
yorulan aşktı biz değildik sevgili
herbi şeyiyle

ne hayal kalırdı ne bir umut
ne fotoğraf ne bir anı
hep virgül koyduğum oyaladığım sevdan
yine de ömre bedeldi

bitmesin istiyordum gidiyordu düşe kalka
bu cümlenin sonunu kim değiştirebilirdi
biz izin vermeseydik
kim dillendirirdi

aşkın gözü vardı görmezdi
kulağı vardı işitmez
basbayağı sağırdı

bağırdığımı hıçkırıklarımı duyar sanırdım
çıkmuyormuş sesim boğuluyormuş düşüyormuş içime

geceleri ağlayıp gündüz gülerken gözlerimde
gözyaşlarımın buğusu
görmememe sebepmiş

halâ buralarda mısın dedim aşka

virgüllerle biteviye uzattığım
bitirmeye kıyamadığım sevdan
ömre bedelmiş

firkatin öldürmezdi
bilirdim ufalardı
sonunda kara kapkara bir nokta kalırdım
mürekkebinin her damlasında
farzet ki gözyaşlarım dinmeyen o göz yaşımdı
zalim kaleminin ucunda

çaresiz oldum
sonunda istediğin o kara nokta oldum
gözün aydın sevgili
aşkın yine de ömre bedeldi

böyleydi işte acısıyla tatlısıyla
yine de en güzel vakitti aşk

gözün aydın bitti işte
nokta olup bitirdim
son noktayı ben koydum

sen beni tanımadın
öyle bir cümleydimki ben
bin hikâyeye bedeldim
ve senin de
ömre bedelmiş sevdan

8/Kasım/2011/Salı/Bodrum

Yüksel Nimet Apel