Sana gül kuruttum

Sana gül kuruttum
*

– gül kuruttum, gül kuruttum
yari sinemde uyuttum
Mehmet İpek-

sana gül kuruttum yüreğimin kuytularında
sen diye heceledim unutulmuş şarkıları
ağaçlara sorduğum yeşil sendin
yol ayrımlarımda bulamadığım durak
satırlara sığmayan düş
arkasından koşup yetişemediğim rüzgar

ne zaman adını söylesem
kayıp bir ses
dokunulamayan bir an
bilirim zaman durur
susar ay
yüreğimden sessiz bir gemi kalkar

sana gül kuruttum içimin bahçelerinde
sen diye sardım uykularıma geceyi
gül kuruttum ayrılığa
aşka
ve umuda
sen diye mavisini giydim denizlerin
sendin içimin dağlarında rüzgar
sabaha sorduğum ışık
İbrahimin yerine atıldığım ateş
Hallacın yerine dara çekildiğim ten
bilmediğim dillerde sustuğum söz
gökyüzünde dolaşan mavi
ardından akıp gittiğim bahar

sana gül kuruttum düşlerimin arasında
sen diye sevdim kır çiçeklerini ve geceyi
gölgelerimizin düştüğü ateştin
şarkıların başladığı nota
sana gül kuruttum tanrılar sustuğunda
bütün günahları işlerken zaman
ve bütün yasak sözcükleri söylerken kuşlar

ne zaman adını ansam
geçilemeyen bir deniz
kayıp bir zaman
dudağıma ıssız bir keder konar
kırılır ten
bilirim susar harf harf rüzgar

sana gül kuruttum içimin çöllerinde
aşka ve ayrılığa
rüzgara ve dalgalara gül kuruttum
ve yağmura
sen şimdi denizleri anlat bana
düşleri
yıldızları

sana gül kuruttum içimin uçurumlarından düşerken
kan kırmızı kanayan
gül kuruttum yüreğimin kıyılarında
sen şimdi aşkı anlat bana
bin kez ölürken zaman
dudağıma fısılda

*

Nazan Yinanç