Uyku Ve Öykü

Kimsecikler bilmiyordu onu sevdiğimi
Su uyuyordu nilüfer çiçeklerinin koynunda
Şırıltılar şeklinde geliyordu horlamaları
Gül uyuyordu bülbüller ormanında

Hiç kime görmüyordu Öpüşmeleri ve koklamaları
Nefeslerin biribirine karıştığı sarıp sarmalamaları
Ay uyuyordu kara geceliklerinin koynunda
Heyhat…
Birdenbire ayaydınlık oldu karanlık
Ödüm koptu bilecekler diye onu
Şükür ki
Ardı sıra bırakarak ışıklı bir iz
Ve idraki imkansız bir hızla
Fener alayı gibi geçti bir yıldız
Kolunda pırıl pırıl bir kızla

Kimsecikler duymuyordu onu sevdiğimi
Kar uyuyordu pamuksu bulutların koynunda
En büyük korkum Ölüm denen
O usta hırsız
Bilirim, gücü herşeye yeter ve sınırsız…

Gıcıklık eder söyler
Veya
Farkında olmadan ağzınızdan kaçırırsınız
Bu sebepten olmaz…
Size de diyemem
Gücenmeyin
Okuyun ve unutun onu sevdiğimi…
Hatta uyuyun…

Antakya, 06 Aralık 2011

Ali Özkan Asafoğulları