Kayıp Şair

Tren yolculuğundasın
Başını titreyen cama dayamış
Parmaklarınla sayfalarını kıvırdığın
Bir şiir kitabı okumaktasın
Ara ara…

Yalnız değilsin ama…
Pencerenden akan manzara
Ağırlaşan göz kapaklarından sızan
Eski bir hatıra
Çoğu zaman buna aldırmadan
Uykuya dalışın…

Halbuki yaz güneşinden terlemiş gömleğin
Bitmek bilmeyen istasyonların çilesi
Geçip giden bomboş günlerin
Tüm bunları düşünürken ölüme değin
Bitip tükenmeyecek hayat gailesi
Sana ‘Kayıp Şairi’ unutturuyor…

O ki, parmaklarınla sayfalarını kıvırdığın
Seni döngüsel rüyalarından alıkoymayan
Şiirlerin müellifi…

O ki, yalnız bir insan hüviyetinde geçirdiği günlerin
Asla geri gelmeyecek mahzun gençliğinin
Zavallı müsebbibi..

Halbuki bunları bilemeyeceksin sen
Son istasyona varana değin…