Vazgeçmek Üstüne Bir Şiir

Mesafeler mi kalır sevdada,
Onsuz her an uzaktır bunu bilirsin yalnızca,
Onsuz geçen zamanların sonu olmaz sana,
Her saniye gün,
Her dakika ay,
Her saat yıl gibi geçer ömründen.
Yanında yokken alamazsan bir damla bile nefes,
Bambaşkadır zaten senin sevdan,
Benzemez hiç kimseye…
Biri hariçtir ama buna,
Galatanın kız kulesine olan sevdası…
Bilse de ulaşamayacağını galata,
Çıkaramaz aklından bir saniye bile,
Kaybolduğu tozlu sokaklar çıkmaz ona bilir,
Vazgeçmez o, İstanbul’un nazar boncuğundan…
Bilir onsuz nefes bile alamaz,
Bakamaz İstanbul’a yiğitler gibi…
Peki ya vazgeçer mi insan sevdiğinden?
Bu yüzden mi vardır sevda?
Vazgeçmek yakışmaz asla…
Ne dostluğa, ne aşka, ne de sevdaya…
Kalbinin attığı bir kişi varken,
Unutmak akıl işi değil işte…
Bırak saklansın korkularından,
Kalbinin en derinine…
Zaman geçtikçe korku sarar kalbini,
Sesini özlersin,
Gülüşünü, bakışını, sevişini…
Üstadın da dediği gibi;
“Adımı sesince duymaktan vazgeçtim,
Sesini duysam susacağım… ”
Vazgeçilmez işte,
Sevdanın böylesinden bir ömür,
Vazgeçilmez!

Tezcan Bilgiç