Kavuşamadıkça Benimsin…

Böylesine inanmışken sevdiğine,
Böylesine güvenmişken benim olacağına
Nasıl düştüm ben bu aldatışlara?
Nasıl böyle itiverdin arkamdan?
Sana dönüvermişken sırtımı.
Hiç mi ‘ya’ demedin,içinden de olsa?
Bir an olsun da düşünmedin mi?
O gülmekli bakışı hak etmişmiydim?
Bu kadar soğuk bir yemek miydi?
İntikam diye saçmaladıkları şey!
Bana karşı hislerini aldırmışmıydın?
Yoksa beni bu denli üzemezdin,biliyorsun!
Kıyamazdın!
Kıydın ya,canın sağ olsun…
O bakışlar,
Göz bebeklerinin altındaki küçük kırmızı damarlar
O öyle alttan alttan yaramazlık yapan çocuklar gibi,
İçlerinde kendimi gördüğüm o güzelim gözler…
Şimdi kimlere gülmekteler…
Kimleri mutlu etmekteler…
Şimdi beddua etmeksizin sızlandığım dizlerim gibi yüreğim.
Acıyor,birşeyler batıyor yine de yürümeliyim diyerek
Attığım her adımda aklımdasın be sevgili!
Bu acılara,bu dayanma gücü
Yine de yüzünü gördüğümde yıllar sonra bir gün
Ah yerine ağlamak olur…
İstemek ve sana sarılamamak olur..
Görmüşken seni başka birinin elini tutarken,
Ona anlatırken tüm neşenle kendini
Ne bedduası be sevgili
Nur yağsın üzerine,yeter ki
Benim olamadığım kadar
Ama olmamızı istediğim kadar mutlu ol.
Nasılsa biliyorum artık
Ve inanıyorum
Kavuşamayınca olan aşklara………..

Anıl Erkmen