Oysa ki ben

Ecnebi filmleri misali,
Gündüz düşleri görüyorum.
Her gözlüklü sen, her gamzeli;
Her kumral ve hatta her sarışın.
İşte böylece,
Hatıralar bir bir silinirken kendi amnezimde,
Ben ki hep bir şeyleri yokken farz eden,
Yeni görüntüler türetiyorum senle ilgili.

Ve tükenmişliğimi izliyorum.

Yalnız bile değilim sen yokken,
Hiç bile değilim.
İsmim bile küçük harfle başlar,
Bir ben kadar önemsiz yazışmalarda.
“Dalkavukça sözlerle” öldürürerek sevgini,
Hafiye’ndir payitahtım.

Oysa ki ben,

Uçarken kanadım olacaksın sanırken sen,
Düşerken boşluğum oldun.
Amel defterimi açtı,
Tanrı tahayyülü ellerin.
Hiç hesapta yokken,
Mahkum ettiler Gureba’yı;
Sürgün edildi,
Mutat üçüncü kişilere.

Kalbim bir masumun kabri şimdi.
Sorgusuz sualsiz cennetler varken,
Umuyorum bir anne beni çıkarsın,
Şefkatli pençeleri ile.
Ve itfa etsin, saklasın beni
En olmadık zamanda,
Kesilmişken nefesim,
Çelme takan o müstesna,
Anlasın sendeleyip her kalktığımda
Benim tek Mescid-i Aksa’m;
Dualararım da,
Salatlarım da,
Hep O’nadır.

mustafa tanyer