Özlemin kor bir ateş

Şimdi kelimelerim de benim gibi huysuz
Onlarda özlemiş olsa gerek gözlerini
Ve hırçın dalgalar vuruyor kıyılarıma
Nefesim kesilir bir yudum sen olmayınca…

Çıkıp sokak sokak gülüşünü arıyasım var
Bir çırpıda diyemediğim susuşlarım var
Yazıldığı kadar kolay okunmuyor “özlemek”
Kaç kandil daha söner, gözlerime uyku dar…

Can parem kanar da kanlı uyanır sabaha
Kimbilir sabır denen taş ne vakit çatlar
Sensizlik diyorum yâr ne ağrılı hastalık
Söyle ne zaman geçer bu derin sancı..

Deprem yeri sanırlar yokluğunda canımı,
Son nefes can’dan say ki çıktı çıkacak
Varlığın da bile özlerken ben öz canını
Diyorum ne vakit can olurum gönül telinde..

Sevda Doğan Karakaş