Sensizliğin Acısı…

bir rüzgar eser bazen benliğime aniden

uzaklaşırım şiire yazacak olduğum harflerimden

bazen alır başımı giderim

Faroz limanının en ucuna…

ılık bir rüzgarın esintisine bırakırım bedenimi

güneşi alırım sonsuzluk tuvalimin içine

martılar cıvıldaşmaya başlar

belki balıklar duymazlar yüreğimin sesini

içimi dökerim Karadeniz’in masmavi sularına

incecik bir sızıya eşlik edermiş gibi kıpırdaşır dalgalar

belki ağlıyorlardır

belkide gülüyorlardır bana…bilemem

tek bildiğim şey bir tanem

ölsem bile;

yüreğimdeki sensizliğin acısını öldüremem…

Metin Kaya İLHAN