Gittin

Bir eylül akşamına sinmişti kahverengi
bakışların

Ağlıyordu gök terkedeşinin ardından
sokaklar sensizliğe bürünmüştü
ve sensizlik kokuyordu,buram buram

Şimdi ne zaman soracak olsam seni göğsümün solundaki
yaramaz çocuğa

Frenlerim ağızıma gelenleri
Boğazıma dizilir tek tek cümleler

Boğulurum içimin tüm konuşkanlığıyla

Anlamıyorsun değilmi
Kolay sanıyosun belkide
Sen başka ellerde “el” olurken
Benim ellerimin arasından kayıp gitmeni
içime sindirişimi

Kolay Değil!

Bu yüzden mutluluktan hep korkarım ben
mutsuzluğumuda elimden alıp gitmesin diye
ve hep şer’e yorarım hayallerimi
belki tersi çıkar diye…

Özcan Güder