Yalnızlık

Gözlerim sel sağnak dinermi yalnızlığımın acısı bilmem

Ama ben hala sensizliğin iç çekişlerindeyim

Anlaşılan bana yine yol göründü

Ömrüm geçecekmiş sensiz gurbet akşamlarında

Gidiyorum kalbim sende kalmış

Bu gidiş nereye diye sorma inan bende bilmiyorum

Yürüyorum meçhullerdeyim

Adını sen koydum şimdi tüm gitmelerin

Sessiz ve vedasız terketmelerin

Avucumda kaldı yazık senli hayaller

Bitti mi herşey bu benim mi cançekişmelerim

Solmuş bir resmin var senden geride kalan birde kurumuş bir gül

Ne yazık ki hasretinmiş bana yar olan sessizce geçiyor bak ömür

Son demindemiyim hayatın nedir bu bitmişlik

Yaşıyormuyum senden sonra yoksa bu bende hepmi görülür

Demek ki buymuş bu aşkın kaderi

Zor biliyorum kabullenmesi zor

Hayat hergün kahredecek değilya beni

Böyleyim işte birgün ağlıyor birgün gülüyor

Yeter artık titriyor ellerim yazamıyorum

Sensizliği yazmak yoruyor artık beni

Kan kırmızısı gözlerim dayanamıyorum

Ardından ağlamak yıpratıyor görme istemem bu halimi

Sensiz ne yapılır nereye gidilir o’nu bile beceremiyorum

Öksüz kalmış bir çocugun çaresizligi kadar çaresiz

Yalnızım yine dilsizim duymuyorum kimliksiz  adsız

En önemlisi sensizim meçhullerdeyim ve de kimsesiz

Şiir: Sedat Kesim