Zamana tutunan şiir

Zamana tutunan şiir

seni sabah ayazının kokusunda
ve rüzgarın esişinde bildim
dağa vuran gün ışığıydın
çiçeği öpen çiğ tanesi
papatyaların nefesindeydin
suyun renginde

hangi uzak şehirde bir yangın
hangi saklı düşte bir talan
hangi duvarda kan olsa
ve ağlasa bir çocuk
seni bildim ışık
inandım
ve seni yazdım alfabenin ilk harfi
seni
dümensiz seyir defterinden bildim
güvertedeki iyot ve anason kokusundan
alnındaki aydınlıktan
tenindeki memleket sevdasından tanıdım seni
paslı bir çivi gibi yaşama düşen
doğudan bir şark çıbanı
Marmara’ da öksüz bir denizdin
ve bildim
senindir suya düşen ses
zamana tutunan şiir
adınla başlayan söz

hangi şarkısın
hangi denizde kırılan dalga
ve hangi yüreğin yamacında dağlanan yara
seni ateşinden bildim içindeki
dilimdeki en kırılgan türkü
ve hep sen olan yanımda
ne çok öldüm denizleri
ne çok sevdim
ve ne çok sustum seni
tek sana fısıldadım
sevmek en hüzünlü sözdü
ve dedim ki
sen duy
anla
ve bil içimde kanayan nehirleri

Nazan Yinanç