Yalnızlık Şiirleri

Alın yazımmış benim, yürekliyim de desem Sensizliğe ten oldum, kader diyebilirim. Ölürcesine seven, yürek yorgun da desem Kalbime akan oldun, kader diyebilirim. Sen kimlerin...

Bir bakıyorum varsın Bir iç geçiriyorum hani yoksun gülüm Dünyama serap olup akmışken Anladım ki varlığınla, yokluğun zulüm Ne varlığın huzur veriyor Ne de yokluğunda...

Mevsimlerden ayrılık aylardan hüzün küf kokan yıllanmış anılarda geziniyorum uykusuzluğum sana gebe kahpe gecelerde ayaz keser saatler üşüyorum demlenirken yalnızlık hayasızca koynumda tahammülüm yok haykırışlarımı duymayan sağır duvarlara gittin acılar bırakarak bakışlarıma intiharın yol kestiği ölüm kokan...

Öksüz kalırım,sensiz geceler bitmez sabah olmaz olsada odama güneş dolmaz Bir garip olur içim huzur ararım hasret kalmışımdır yüzüne anılar koşar...

Seni öyle çok özledim ki Bir gün olsun unutamadım seni Ciğerlerim parça parça oldu Yıllardır yokluğuna alışamadım Adını duyduğumda Akıyor gözlerimde yaş Öyle çok özledim ki...

gözlerim kapanırken ısıtırken bakışları yüreğimi ıslak ve nemliydi gözyaşları delirmek işten bile değildi inadının karşısında çayımı doldururken bardağıma bir taraftanda tükenmişliğimi çekiyordum ciğerlerime o sokak senin bu sokak...

Yalnız uyuduğun,kör gecelerde, Diline dolanan,tüm hecelerde, Umutta,düşlerde ve nicelerde, Ara beni her an,yüreğin yansın. Çalarsın kapıyı,açarım sanıp, Bir anlık dalarsın,maziye kanıp, Tenin hep üşürken,yüreğin yanıp, Ara beni...

Yoktun, hiçbir yerde yoktun sen Her gece sessiz çığlıklarımla baş başa… Bir uçurumun kenarındayım Kavganın tam ortasında Hesaplarım kapanmamış Ve sana dair Ne varsa belleğimde Karşıma çıkmaya...

Yalnızlık zemheridir gidenlerin ardı sıra Billur tanecikler gibi bir bir Gözyaşları buz döker Pusludur şimdi gökyüzüm Yüzümde sisli bir hüzün Ve yokluğun zemheriden de beter Diller...

Anlatamam derdimi kimseye Başka dertler yıkar başka sızılar düşer Uzanır gözlerim sahil yoluna Bir dost durur yanıbaşımda Vurur yüreğim üzre Taşlara ellerini koymuş sıcacık bir...

Ağlayarak doğarlar, meşakkatli yaşarlar, Güç, kuvvet, otorite, kaba sığmaz taşarlar. Mücadele içinde, sene’leri aşarlar, ---Bir döşektir yeryüzü, uykuya dalacağım, ---Ben yalnızım arkadaş! Hep yalnız...

Sensiz uyanmak, güne merhaba demek içimden gelmiyor, Ne güneş gözlerimi, nede çiğ düşmüş gül beni cezp etmiyor. Sensiz bir hayat, karanlık kuyu...

Elimi tut desem Gölgesi yalnızlık Ağır bir sessizliğe gebe Fısıltılar dilsiz Yürekler yoksul Uyanışlar hep terk edilmiş bir düşe soyunmakta Dilimde kuru bir tat, acımsı… Oysa bir...

Meyhaneler bile doydu dertlere efkarım sığmıyor ki kadehlere isyan ediyorum böyle kadere çıkmaz sokaklara benzer hayatım Hangi yöne baksam her yer karanlık söndü gözlerimde kalmadı...

O hep bilinen kayalara oturmadı müziğin derinliği yeterliydi ikimizi de taşımaya sözün ve düşlerin içinden akıp gitti arada müzikle güzelliğe çoğalan bedeni hüznün geçerek kendiliğinden beliren büyülü...

Göz görmez gönül kaygıda. Sensizliği bir bana sor. Volkanlar patlar duyguda. Sensizliği bir bana sor. Dağ bayır aştın ceylanım. Hasretle yaktın her yanım. Sensiz neye yarar...

Yalnızım ben yalnızım bu gece Yanıyor bağrım sensiz Hüzün dolu bir gece Kapadım gözlerimi Geçmedi sensiz bu gece Gidiyorum ben sensiz Dönmeyeceğim geriye Düşlerim acı veriyor bana Pencerende...

Duygularımın üzüldüğü anlar, Yalnızlık anlarımdır hep, Ruhuma hüzün dolduğu, Hissiyatımın ağladığıdır yalnızlık. Sanki duvarlar yüzünü asmış bana, Aynı dostlarımın bana yüz asması gibi, Soluduğum nefes dahi...